در قرن نوزدهم حضور یک عکاس زن در بریتانیا که فعالانه به کار عکاسی بپردازد به اندازه کافی عجیب مینمود، چه برسد به آن که آن عکاس در آثارش نگاهی فراتر از مسائل تکنیکی و کاربردی به رسانهی عکاسی داشته باشد. با این وجود باید اظهار کرد که در کنار عکاسی چون نادار، کسی مثل جولیا مارگارت کمرون (Julia Margaret Cameron) هم بود که در سن ۴۸ سالگی به عکاسی روی آورد و آن را تا اواخر عمرش به طور جدی پیگیری کرد.
برچسب: نادار
پرترههای هنری نادار، گامی رو به جلو برای عکاسی پرتره
همان طور که پیشتر اشاره کردیم، در میانهی قرن ۱۹ صنعت عکاسی پرتره میان مردم فراگیر شد و در آن دوره هر خانوادهای از هر قشری میتوانست برای خودش پرترهی خانوادگی داشته باشد. (+) با این حال، در آن زمان عکاسی پرتره بیش از آن که بخواهد یک فعالیت هنری شمرده شود، یک صنعت تجاری بود. پرترههای خانوادگی و کارت ویزیتهای میانهی قرن ۱۹ چندان از ارزش زیباییشناختی بهره نبرده بودند. کمترین تلاشی برای زیبا حالت داده شدن سوژهها صورت نمیگرفت و وقت چندانی برای پردازش آن صرف نمیشد.
در آن زمان عکاسی به نام گاسپار فلیکس تورناشُن مشهور به نادار به طور اتفاقی وارد این حرفه شد و توانست عکاسی پرتره را از یک ثبت مکانیکی سریع ارتقا دهد و حالات و ویژگیهای سوژه را در عکسها بازبنمایاند.
ادامه مطلب “پرترههای هنری نادار، گامی رو به جلو برای عکاسی پرتره”
عکاسی، رسانهی محبوب تودهی مردم
اگر تا پیش از قرن نوزده تنها مردمان طبقهی مرفه امکان سفارش دادن پرتره های فردی و خانوادگی را داشتند و میتوانستند از نقاشان بخواهند که تصویرشان ثبت شود، حال با آمدن عکاسی این امکان در اختیار طبقهی متوسط و پایینتر نیز قرار گرفت. اکنون هر کسی میتوانست یک داگرئوتیپ از خودش و یا خانوادهاش داشته باشد.
در ابتدای دههی ۴۰ قرن نوزده، تکنیکهای عکاسی آن چنان پیشرفت نکرده بودند به همین دلیل داگر هرگز فکرش را هم نمیکرد که روزی بتوان با استفاده از فرآیندی که او کشف کرده بود، چندین هزار پرتره ثبت کرد. او به خاطر مدت زمان نوردهی بالا، چندان امیدی به فرآیندش نداشت و آن را ادامه نداد. با این حال شخص دیگری با نام فرانسیس آراگو (Franciois Arago) به پیشرفت تکنیکهای عکاسی برای ثبت پرتره مردم امید داشت. چرا که نه عکاسی منظره و نه عکاسی طبیعت بی جان، هیچ کدام جادوی پرتره را نداشتند.