صبح که بیدار شدم به خودم گفتم همه چیز را می‌گذاریم توی صندوقچه فراموشی. انگار که آب از آب تکان نخورده است. پس خیالت راحت باشد. من نمی‌نویسم. صبحانه را در سکوت خوردم و طبق عادت هر روزه شروع کردم به نوشتن صفحات صبحگاهی. تاریخ را که نوشتم آمدم چند سطر پایین تر و بی آنکه به چیزی فکر کنم همه آن چیزهایی را که خودم را از نوشتنش منع کرده بودم به کاغذ آوردم. بدون آنکه بخواهم ترتیبی و آدابی بجویم، هرآنچه در دل تنگم بود و مدت ها در ذهنم رژه می‌رفت را به روی کاغذ آوردم.

آرامش عجیبی بود در حین نوشتن. می دانید شبیه آنکه دیگر هیچ چیزی مهم نباشد. بدون آنکه بخواهی نگران چیزی باشی فقط قلم می‌زنی. در مطلب قبل در پاسخ کامنت یاور مشیرفر دوست خوبم گفتم: چگونه نوشتن مهم است. فکر کنم باید پارامترهایی را در نظر بگیرم. اکنون به این نتیجه رسیدم. که لازم به در نظر گرفتن هیچ پارامتری نیست. همین تنها چیزی است که لازم است.

اینطور می‌شود که حال آدم بعد از نوشتن خوب می شود.

معتقدم رها کردن هیچ چیز در این دنیا به اندازه رها کردن گذشته خودت سخت نیست. شاید علتِ اصرار و فشاری که بر خودم برای نوشتن می آورم، از همینجا نشئت می‌گیرد. من همیشه آدم رها کردن بودم. آدم حرکت، نه آدم ماندن. همین است که دلم می‌خواهد این گذشته و این مرثیه‌ای که روزها و شب‌ها در پی هر اتفاقی گریبانگیرم می شود را با نوشتن رها کنم.

این شد که قسمت اول کتاب زندگی من نوشته شد. البته هنوز نمی‌دانم در نهایت به کجا می‌رود اما بنایم بر کتاب است. حدود سه صفحه  شد به همین دلیل آن را PDF کردم و در لینک زیر قرار دادم. شاید خواندن این نوشته بتواند نشانگر راهی باشد که به مدل ذهنیِ اکنونِ من منجر شد: مدل ذهنیِ نقشِ اول.

مرز باریک انتخاب

پینوشت: عکس مربوط به بهار ۱۳۹۳ است. آن زمان نمی‌دانستم چه پاییزِ‌ پرآشوبی در انتظارم است. این عکس را بسیار دوست دارم.