بدون شک در چند خط نمی‌توانم خودم را به شما بشناسانم. فکر می‌کنم نوشته‌ها و یادداشت‌هایم بتوانند تصویر بهتر و درست‌تری از من را برای شما ترسیم کنند. از این رو دربارهٔ خودم چیزی نمی‌نویسم. اما می‌دانم که اگر برای بار اول گذرتان به اینجا افتاده علاقه‌مند هستید که بدانید این وبسایت چه حرفی برای گفتن دارد و دغدغه های نویسنده‌اش چیست.
یادداشت‌هایی که در صفحهٔ اصلی منتشر می‌شوند دربارهٔ هنر و به خصوص عکاسی و به طور ویژه‌تر دربارهٔ فهم و درک و نقد عکس هستند. این مقوله جز دغدغه های ذهنی و حرفه‌ای من محسوب می‌شود. از زمانی که وارد این زمینه شدم، دریافتم هنر تنها به جنبهٔ زیبایی و زیبایی‌شناسی محدود نمی‌شود. هنر یک شیوهٔ بیان است برای انتقال افکار و اندیشه‌های بشری. اما چون زبان پیچیده و مبهمی دارد فهم آن دشوار است. همین می‌شود که ما تنها به جنبه‌های زیبایی‌شناسانه‌اش توجه می‌کنیم و آن چیزی که نشان داده نشده را نمی‌بینیم.
یوریک کریم مسیحی از کارل تئودور درایر سینماگر بزرگ دانمارکی نقل می‌کند: «سینما آشکار نمی‌کند، پنهان می‌دارد» و در ادامه همین نقل قول می‌گوید: «کار هنر نشان دادن است و با نشان دادن، نشان ندادن.» وقتی با یک اثر هنری، خاصه عکس، برخورد می‌کنیم تنها با یک تکه از واقعیت در یک زمان و مکان روبرو هستیم. ما رویدادهای پیش از آفرینش و لحظهٔ وقوع آن اثر را نمی‌دانیم و از آنچه در ذهن هنرمند گذشته هم آگاهی نداریم . البته که ندانسته‌های ما بیش از دانسته‌هایمان است اما این به آن معنی نیست که نمی‌توانیم چیز بیشتری بفهمیم. اگر زبان هنر را آموخته باشیم درک اثر هنری برایمان دشوار نخواهد بود. در آن صورت با تأمل و درنگ در آن نه تنها لذت بیشتری می‌بریم بلکه بینش‌مان هم افزایش می‌یابد .
برای من این مقوله اهمیت دارد. اینکه بفهمم هنر به چه زبانی حرف می‌زند و بتوانم آن را برای دیگران هم بازگو کنم. و این کار را با کلمات انجام بدهم. شاید بشود گفت زبان مبهم و پیچیدهٔ بصری را به زبان دقیق‌تر نوشتاری ترجمه کنم.
از این رو خط مشی اصلی این وبسایت، یادداشت‌هایی در باب هنر و عکاسی هستند. نوشتارهایی که به خواننده کمک می‌کنند تا بتواند با یک اثر هنری بیش از جنبهٔ زیبایی‌شناسانهٔ آن برخورد کند. البته که من خودم رهرو این مسیر هستم و هر آنچه که می‌آموزم و فهم می‌کنم را در این خانه به اشتراک می‌گذارم.
****
قسمت نوشته‌های پراکنده، افکار ناپختهٔ من و تجربیاتم در هر موضوعی به جز عکاسی و هنر است.
شاید برای شما سؤال باشد که چرا نقشِ اول؟
باور من این است که هرکدام از ما نقشِ اول زندگی خودمان هستیم و شخص دیگری برای ایفای آن انتخاب نشده است.
پریسا حسینی