اگر تا پیش از قرن نوزده تنها مردمان طبقه‌ی مرفه امکان سفارش دادن پرتره های فردی و خانوادگی را داشتند و می‌توانستند از نقاشان بخواهند که تصویرشان ثبت شود، حال با آمدن عکاسی این امکان در اختیار طبقه‌ی متوسط و پایین‌تر نیز قرار گرفت. اکنون هر کسی می‌توانست یک داگرئوتیپ از خودش و یا خانواده‌اش داشته باشد.
در ابتدای دهه‌ی ۴۰ قرن نوزده، تکنیک‌های عکاسی آن چنان پیشرفت نکرده بودند به همین دلیل داگر هرگز فکرش را هم نمی‌کرد که روزی بتوان با استفاده از فرآیندی که او کشف کرده بود، چندین هزار پرتره ثبت کرد. او به خاطر مدت زمان نوردهی بالا، چندان امیدی به فرآیندش نداشت و آن را ادامه نداد. با این حال شخص دیگری با نام فرانسیس آراگو (Franciois Arago) به پیشرفت تکنیک‌های عکاسی برای ثبت پرتره مردم امید داشت. چرا که نه عکاسی منظره و نه عکاسی طبیعت بی جان، هیچ کدام جادوی پرتره را نداشتند.