سلفپرتره- برنیس ابوت
هر رسانهای اگر بخواهد رشد کند و در جامعه تاثیرگذار باشد، باید توسط افرادی نقد و بررسی و تحلیل شود. عکاسی نیز از این جهت مورد استثنا نخواهد بود. اگرچه عکاسی با سودای تشکیل تصویر مطابق با واقعیت بیرونی رقم خورد و در زمان کوتاهی توانست به سرعت پیشرفت کند و در دست عمدهی مردم قرار بگیرد، اما این پایان راه عکاسی نبود و نیست.
از همان ابتدا و شاید در اوایل قرن بیستم عکاسان در صدد بودند تا به قابلیتهای ویژهی این رسانه پی ببرند. قابلیتهایی که میتواند این رسانه را منحصر به فرد کند.
در کتاب عکاسان و عکاسی که مجموعهای از مقالات عکاسان است و توسط وازریک درساهاکیان و بهمن جلالی ترجمه شده، دو مقاله از برنیس ابوت (Berenice Abbott) را مطالعه کردم که برایم بسیار جالب آمد. بیشتر از این جهت که نگاه اندیشهپرور به رسانهی عکاسی در میان بسیاری از عکاسان مستند رواج پیدا کرده بود و از همان دوران آنان به نقد این رسانه و سبکهای متداول و سطحی که عکاسی را تا سطح یک ابزار تکنیکال پایین میآورد پرداخته بودند.