من همیشه ایده هایی که نوشتن و پروبال دادنشان به نظرم جالب می رسد و می تواند برای خودم هم مفید باشد را در نوت بوک گوشی موبایلم می نویسم. اما با این حال سعادت نوشتن تعداد کمی از آن ها را پیدا می کنم. بسیاری از ایده هایم لابلای نوشته های دیگر در طول روز محو می شوند. پنداری اگر زمان مناسب سر وقتشان نروی پر زده اند و رفته اند و دیگر دغدغه ات نیستند. هرچه هم کوشش کنی دستت به آن محتوای غنی که در ذهن داشتی نمی رسد یا به نظرت می آید آنچنان که فکر می کردی پر مغز و پر طمطراق نبوده و کاملا توهمی از روی هیجان بوده است. در هر صورت ایده پَر زده و از آن تنها یک حبابِ واژه مانده است.
به این فکر می کنم که نباید به زمان فرصت داد. حتی در اوج مشغله هایمان هم اگر اگر ایده ای نرم نرمک به ذهنمان آمد و چراغی را روشن کرد باید مانند یک کودک دو دستی به آن بچسبیم و رهایش نکنیم. پیش نویس اولیه اش را بنویسیم تا بعد به سراغ ویرایش و انتشارش برویم. در غیر این صورت زمان آن را می بلعد و ایده می پرد. و ما می مانیم و حوضِ خالیِ ذهنمان!
البته در راستای همین ایده پروری یک راه حل عملی دیگر هم به ذهنم رسیده است. یک صفحه اضافی در وبلاگم درست می کنم و نامش را “ردِ پای واژه ها” می گذارم. و در آن هم تمرین های نویسندگی تسلط کلامی ام را قرار می دهم و هم ایده هایی که خیال پریدن به سرشان زده بود را باز می یابم.