عکاسی صریح و انتزاعی پل استرند

پل استرند از عکاسان جوان و پیشرو در عکاسی صریح آمریکا بود که در سال ۱۸۹۰ در نیویورک زاده شد. او عکاسی را در هفده سالگی آغاز کرد. رویکرد اولیه اش بنابر شرایط هنری و تاریخی آن زمان #پیکتوریالیسم بود اما به سرعت متوجه شد که او این سبک از عکاسی را نمی‌پسندد. بعد از دیدار با #استیگلیتس و ادوارد استایکن در گالری ۲۹۱ به عکاسی صریح روی آورد.

کارهای پل استرند کاملن معرف نگرش او به عکاسی مستند است. او واقع‌گرایی را ستایش می‌کرد و با کمک دوربین لارج‌فرمتش پرسپیکتیو‌های تازه و بدیعی می‌آفرید.

کنتراست‌های بالا، فوکوس دقیق، سایه‌های تند و تیز و اشکال هندسی به کار رفته در عکس‌هایش، آنها را تخت و انتزاعی می‌نمود. پل استرند با عکس‌هایش فصل تازه‌ای از هنر را در عکاسی گشود و البته که این نگرش ارمغان الهامات او از کارهای نقاشان هم‌عصر خودش از جمله پیکاسو، سزان و براک است.

اوایل قرن بیستم فرم به شدت مورد توجه هنرمندان قرار گرفته بود و سبک کوبیسم، داداییسم، فتوریسم و … رونق گرفته بود. استرند از این فرصت استفاده کرد و سعی داشت نگرش آبستره را در عکاسی دنبال کند.

با این حال واقعیت برای پل استرند از منزله بالایی برخوردار بود. او واقعیت را با صراحت تمام به تصویر می‌کشید و باور داشت یک فریم می‌تواند همزمان هم انتزاعی باشد و هم واقع‌گرایانه.

پل استرند مدیوم عکاسی را می‌شناخت و می‌دانست که عکاسی مستند بیش از هر چیز با دنیای واقعی سروکار دارد. از همین رو معتقد بود هنر باید بتواند تماشاگر را هم به لحاظ معنوی و هم اجتماعی درگیر کند.

پرتره‌های پل استرند نیز از همان صراحتی برخوردار بودند که در عکس‌های دیگرش می‌توان یافت. او بخشی از دوران جوانی‌اش را در یک مدرسه اخلاق سپری کرده بود و از همین‌رو در مواجه با سوژه‌های عکاسانه‌اش احترام ویژه‌ای قائل بود.

 پل استرند اعتقاد داشت: «شما باید بتوانید یک پرتره را جوری ثبت کنید که کسانی که سوژه را نمی‌شناسند با دیدن عکس حضور آن شخص را چنان حس کنند که دیگر هیچ وقت تصویرش را از یاد نبرند.»

از همین رو او فکر می‌کرد که اگر مردم ندانند که از آنها دارد عکس گرفته می‌شود، آنها حقیقی‌تر هستند. البته چنین خواستی با آن دوربین لارج فرمتش در ابتدا کمی عجیب و غریب می‌نماید اما استرند برای رسیدن به مقصودش از حقه‌ای استفاده می‌کرد. او یک لنز مخفی با زاویه نود درجه در سمت راست لنز اصلی دوربین جای داده بود و زمانی که وانمود می‌کرد سوژه‌ی رو به دوربین مد نظرش است درواقع داشت از شخص دیگری عکس می‌گرفت.

یکی از پرتره‌های تأثیرگذار او که البته بسیاری استرند را با آن می‌شناسند پرتره‌ی زن نابیناست. ما داریم به شخصی نگاه می‌کنیم که او ما را نمی‌بیند.

استرند در اواخر عمرش گرایش‌های سوسیالیستی پیدا کرد. در همان دوران دولت غنا از او خواست که جامعه‌ی در حال پیشرفت غنا را به تصویر بکشد و استرند با کمال میل به این دعوت پاسخ گفت.

عکس‌ او از یک دختربچه که کتاب‌هایی را روی سرش قرار داده و نگاه معصومانه‌‌ای دارد از جمله عکس های مهم او در این سفر است. عکسی که بنابر گفته‌ی مارتین بارنز (برگزار کننده نمایشگاهی از پل استرند در لندن) سعی دارد نقاط پیوند میان گذشته و حال و آینده‌ی غنا را بیابد.

پل استرند از جمله عکاسان برجسته و مهم تاریخ عکاسی‌ست. اهمیت، ارزش و اعتباری که برای رسانه‌ی عکاسی قائل بود و تلاش‌های او برای عکاسی صریح و صادقانه‌اش کمک به‌سزایی به ارتقا رسانه عکاسی کرده است.

برای مطالعه بیشتر

لینک ویدیوی گفتگوی مارتین بارنز در یوتیوب

مقاله‌ای درباره کارهای پل استرند