هفت هفته شده که کتاب راه هنرمند خانم جولیا کامرون را می خوانم. اوایل همه تمرین ها را کامل انجام میدادم ولی به تدریج به علت مشغله ها یا صادقانه تر تنبلی هایم تمرین های این کتاب را چندتا یکی انجام میدادم. در کل از خودم ناراضی بودم اما همچنان پیش می رفتم. این هفته خانم جولیا کامرون درباره ی کمال گرایی حرف های جالبی زد که تصمیم گرفتم آن ها را اینجا بنویسم تا یادم بماند.

  تیلی آلسن چه نیکو کمال گرایی را در هنر همچون چاقویی تیز خوانده است. شاید شما آن را چیز دیگری بخوانید. مثلا درست به انجام رسانیدن کار، یا تصحیح آن حتی بیش از اینکه به جایی رسیده باشد، شاید هم آن را داشتن معیار بخوانید. به هرحال اصطلاح درست آن کمالگرایی است.

لز دیویس گفته است: «از اشتباه نهراسید .زیرا اشتباه وجود ندارد»

کمال گرایی جویای بهترین نیست، بدترین بخش های وجودمان را می جوید.

زندگی نیازموده ارزش زیستن ندارد، اما این روی قضیه را نیز در نظر بگیرید که زندگی نزیسته هم ارزش آزمودن ندارد.

و خانم جولیا کامرون در نهایت پیشنهاد می دهد یک سوال تامل برانگیز از خودمان بپرسیم:

اگر مجبور نبودم کاری را درست انجام و بی نقص به انجام برسانم، چه پیش می آمد؟

جواب: طبیعتا بسیار بیشتر از اکنون کار می کردم

بله من هم اگر قرار نبود کاری را درست انجام دهم ، بیشتر عکس می گرفتم، بیشتر ادیت می کردم ، بیشتر در وبلاگ می نوشتم. حتا تمرینات همین کتاب را راحت تر حل میکردم.بهتر است در این نوشته را با این نقل قول هوشمندانه از کشاوان ناییر (Keshavan Nair) به پایان برسانم:

شهامت پایه و اساس انطباق گفتار و کردار است.

 

پ.ن: عکس از حوالی خانه هنرمندان است.