کیارنگ علایی از عکاسان چیره دست وکم نظیر معاصر است. او علاوه بر عکاسی در نویسندگی و فیلمسازی نیز تبحر دارد. او که متولد سال ۱۳۵۵ هجری شمسیست تا کنون موفقیت‌ها و افتخارات و تألیفات و تجربه‌های متعددی را در کارنامه خود ثبت کرده است. نیازی به توضیح دستاوردهای او در زمینه عکس و کتاب و مقاله و فیلم نیست، چرا که با یک جست و جوی ساده به انبوهی از آن ها برمی‌خورید. اما در میان همه آن‌ها، شیوه معرفی کیارنگ علایی از خودش در وبسایت رسمی‌اش جالب توجه است:
«در دوران به روز شدن سریع اطلاعات و دسترسی آسان به علوم، تشنه دانستن، کنار زدن جهل، و هنرجوی مدام هستم. لذا خواهشمندم از به کاربردن کلمه نامنوس “استاد” در مورد من پرهیز فرمایید»
من در این جمله‌ها تواضعِ ساختگی نمی‌بینم، بلکه صداقت و یکرنگی او را با مخاطب درمیابم. او کسی است که با تمام محدودیت‌ها و سخت‌گیری‌هایی که در دوران حاضر به عکاسی وارد می شود، اقدام به برگزاری جشنواره خانه ملی دوست می‌کند. جشنواره‌ای که در آن برای تمام عکاسان این امکان فراهم شده است که یک اردوی عکاسی از صحن مقدس رضوی را داشته باشند. این فرصت برای عکاسان تازه کار که به شبکه های خبری متصل نیستند، کاری دشوار وغیر قابل دسترسی به نظر می‌رسد.(+)
علاوه بر این داوری‌هایشان آنچنان حرفه‌ای و بر مبنای اصول و قواعد است که استاد اسماعیل عباسی او را ذوالفنون نامیده‌است. (+)
به وبسایت او که سری بزنید، علاوه بر عکس‌های ساده، زیبا و بی‌آلایشش از نوشته‌های بسیار قابل تامل و حیرت‌انگیزی او حظ می‌برید و همین می‌شود که ساعت‌ها در نوشته‌هایش غرق می‌شوید. پیشنهاد جدی دارم که حتما این کار را بکنید و خود را در معرض نسیم صمیمانه‌ای که از تک تک فریم ها و واژه‌هایش برمیخیزد قرار دهید.
با هم چند نمونه از کارهای ایشان را می‌بینیم:
