هفت هفته شده که کتاب راه هنرمند خانم جولیا کامرون را می خوانم. اوایل همه تمرین ها را کامل انجام میدادم ولی به تدریج به علت مشغله ها یا صادقانه تر تنبلی هایم تمرین های این کتاب را چندتا یکی انجام میدادم. در کل از خودم ناراضی بودم اما همچنان پیش می رفتم. این هفته خانم جولیا کامرون درباره ی کمال گرایی حرف های جالبی زد که تصمیم گرفتم آن ها را اینجا بنویسم تا یادم بماند.
تیلی آلسن چه نیکو کمال گرایی را در هنر همچون چاقویی تیز خوانده است. شاید شما آن را چیز دیگری بخوانید. مثلا درست به انجام رسانیدن کار، یا تصحیح آن حتی بیش از اینکه به جایی رسیده باشد، شاید هم آن را داشتن معیار بخوانید. به هرحال اصطلاح درست آن کمالگرایی است.
لز دیویس گفته است: «از اشتباه نهراسید .زیرا اشتباه وجود ندارد»
کمال گرایی جویای بهترین نیست، بدترین بخش های وجودمان را می جوید.
زندگی نیازموده ارزش زیستن ندارد، اما این روی قضیه را نیز در نظر بگیرید که زندگی نزیسته هم ارزش آزمودن ندارد.
و خانم جولیا کامرون در نهایت پیشنهاد می دهد یک سوال تامل برانگیز از خودمان بپرسیم:
اگر مجبور نبودم کاری را درست انجام و بی نقص به انجام برسانم، چه پیش می آمد؟
جواب: طبیعتا بسیار بیشتر از اکنون کار می کردم
بله من هم اگر قرار نبود کاری را درست انجام دهم ، بیشتر عکس می گرفتم، بیشتر ادیت می کردم ، بیشتر در وبلاگ می نوشتم. حتا تمرینات همین کتاب را راحت تر حل میکردم.بهتر است در این نوشته را با این نقل قول هوشمندانه از کشاوان ناییر (Keshavan Nair) به پایان برسانم:
شهامت پایه و اساس انطباق گفتار و کردار است.
پ.ن: عکس از حوالی خانه هنرمندان است.
پریسا جان مطلب تامل برانگیزی بود، به شخصه بسیار کمال طلبم و فکر میکنم اگر کمال طلبی و بی برنامگی کنار هم قرار بگیرند، جز فروپاشی اتفاقی نمیفته.
به نظرم یا باید کمال طلبی رو کنار گذاشت و یا اینکه با سخت کوشی و برنامه ریزی از این خصوصیت نهایت بهره رو برد.(به گزینه دوم معتقدترم، گرچه مدعی عمل کردنش نیستم.)
ممنونم پوریا جان از توجهت.
راستش با اینکه این روزها کمتر به خودم سخت می گیرم مخصوصا تو وبلاگ نویسی و ادیت های عکسهام اما با این حال هنوز با خودم به نتیجه نرسیدم. به نظرم یک مرزی داره که آدم باید اونو پیدا کنه. نمیشه همه جا سخت نگرفت. گاهی بیشتر فکر کردن و وقت بیشتری گذاشتن اثر مضاعفی روی نتیجه میگذاره.
سلام…
شاید کمال طلب تر از من پیدا نکنین… کمالگرا نیستم… کمال طلبم..
یعنی معتفدم یا کارکه میکنی درست انجام بشه… وگرنه همون بهتر نشه…
اینکه خیلی از ادم ها اینکار رو میکنن دو دلیل قاطع داره
ترس از شکست
ترس از قضاوت
که اولی از همه مهمتره…
میدونی چرا…
چون وقتی ادم ها شکست میخورن بیشتر تو چشم میرن… درموردشون سریع قضاوت میشه.. هیچ کس از سرزنش خوشش نمیاد برعکس تمجید..
این علت باعث میشه که ادم ها کاری رو شروع نکنن…
ولی شخصا به یه تجربه جالب رسیدم.. اگه دوست داشتی برات میگم
سلام به نکته درستی اشاره کردی، ترس از شکست اغلب باعث می شود آدم عقب نشینی کند، اما به این نتیجه رسیدم اشتباه وجود ندارد:)
دوست دارم تجربه ات را بشنوم.