نامه به عکس‌ها: نگاه بی‌آلایش کودکی

پیش‌نوشت: از علاقه من به نامه‌نگاری خبر دارید. دوست دارم گاهی برای آدمهایی که در عکس‌ها هستند، نامه بنویسم.

چشمانت آنقدر جذاب و گیراست که در همان وهله‌ی اول توجهم را تمام و کمال به خودش جلب می‌کند. نگاهت را می‌کاوم. و بعد صورتت را. سیاهی پوستت چرک‌ها و کثیفی‌ها را پنهان کرده و نمی‌دانم از این بابت خوشحال هستی یا نه. البته کوچکتر از آن هستی که چنین چیزی برایت مهم باشد. تو کودکی و در لحظه‌های خوش کودکی با فراغ بال و خیالی آسوده سیر می‌کنی. هنوز نگران نیستی و ذهنت انباشته از چه کنم چه کنم‌های آدم بزرگ‌ها نشده است. برایت مهم نیست آنکه سوارش شدی، ماشین نیست بلکه تکه پاره‌ای پلاستیکی از یک گالن نارنجی رنگ نفتیست. همین که پارچه‌ای را به آن وصل کنند و تو را روی آن بکشند، ذوق می کنی و از ته دل می‌خندی. کاش آن عکاس که احتمالاً لنز بزرگش شگفت‌زده‌ات کرده است،  عکس‌ خنده هایت را هم ثبت می‌کرد. اصلا فیلم می‌گرفت. با دوربین روی دست و تو بای بای می‌کردی و روی سنگلاخ‌ها تکان تکان می‌خوردی و صدای خنده‌ات بالاتر می‌رفت و ما از دیدن خنده‌ات ریسه می‌رفتیم و کاش اصلا کنارت بودم تا به آغوشت می‌کشیدم و غرق بوسه‌ات می کردم. دست به موهای فرفری‌ات می‌کشیدم و در آغوشم می‌فشردمت. و تو خسته می‌شدی و دست‌هایت را به بالا می‌آوردی تا از آغوشم رها شوی. نمی‌دانم این عکس مربوط به چه سالی است و تو اکنون در کجای دنیا هستی و چند سالت است. تو مرا نمی‌شناسی و هیچ وقت نخواهی دانست که من دختری هستم ایرانی که در گوشه ای از دنیا به زبان فارسی برایت نامه‌ای نوشتم. این نامه را هرگز نخواهی خواند پسرک. اگر در چند دهه قبل زندگی می‌کردیم، شاید هیچ وقت من هم نمی‌توانستم عکسی که عکاس از تو ثبت کرده را ببینم. اما امروزه به مدد اینترنت و فضای مجازی که تو با آن سن کوچکت هیچ از این‌ها سردرنمیاری می‌توانم این نگاه مملو از تعجبت را ببینم. می‌توانم برایت نامه بنویسم. اما دنیای ما هنوز آن قدر کوچک نشده که تو در بزرگسالی این نامه را بخوانی. بااین‌حال چنین مسائلی سبب نمی‌شود که من برایت ننویسم پسرک، برایت ننویسم که دوستت دارم، که چه اندازه نگاه بی‌آلایش کودکی‌ات را دوست دارم پسرک.

پینوشت: عکاس را نمی‌شناسم. این عکس از آن دسته عکس‌های گمشده است.